Sinds mensenheugenis wordt er al getekend op huid. Perkament wordt immers gemaakt van de huid van kalveren, koeien, geiten, schapen, konijnen of ezels. Lang daarvoor, in de oertijd, werden Illustraties en tekens op wanden in grotten gekrast en als ze ze mee moesten nemen op kleitabletten. Op reis konden de afbeeldingen nog veel beter op huid meegenomen worden. Reizigers namen tatoeages omdat het blijvende herinnering aan thuis of de verte waren. Het bleek dat boeken dikwijls kwijtraakten of gestolen werden, bij tatoeages kon dat niet.

Op een overzees weekblad staan sinds het eerste nummer (21 februari 1925) alleen maar illustraties op de voorkant. Elke illustrator op de wereld droomt er dan ook van om op het blad te staan. Er staan ook veel mooie tekeningen in The New Yorker. Toen ik het icoontje voor de podcast The Writer’s Voice zag dacht ik dat deze tekening door de Hollandse illustrator Joost Swarte was gemaakt.
Ik houd erg van verhalen, het maakt niet uit of ze in de vorm van een illustratie of in tekst verteld worden. Het mooist vind ik ze als ze samen met illustratie in een boek staan. Ik had net zelf zo’n boek gemaakt voordat ik op reis ging.

Ik mocht mee op reis naar de hoofdstad van Catalunya. Mijn Mirjam moest lezingen houden op een congres over minderheidstalen en ik kon 2 dagen in het eeuwenoude Barcelona rondzwerven.  Daar liep ik in m’n eentje door de stegen van de stad met in mijn tas een boek dat ik bijna 25 jaar eerder maakte voor mijn afstuderen aan de kunstacademie. Het verhaal van “Het getatoeëerde varken”  gaat over het verzamelen van zeemansverhalen en tatoeages. Die verzameling was voor mij nog steeds niet klaar. Ik was een toerist met een doel; het verzamelen van beelden en verhalen. Ik wilde graag een verhaal uit deze oude havenstad met een illustratie die ik niet kwijt kon raken.

Ik zocht naar een sfeervolle tatoeagezaak  die als decor zouden kunnen dienen voor een nieuw verhaal op huid en vond Beautiful Lady Tattoo. Daar maakte ik een afspraak voor de volgende dag en ik deed een aanbetaling. De tattoo-artiest zou om 11.30 uur aanwezig zijn. (meer foto’s op Tumblr)

Mervyn Nicholson, de tattoo-artist uit London, was geboren in Schotland en woonde al net zo lang in Barcelona als dat hij in London had gewoond. Ik kon goed met hem praten. Het icoontje uit The New Yorker was volgens hem heel geschikt voor een tatoeage, maar hij vond het mooier om het “mondboekje” te spiegelen op mijn linker pols. Ik gaf hem gelijk, werd geschoren en onderging het venijnige geratel. Onderwijl luisterde ik naar zijn verhalen. Ik kreeg antwoorden op al mijn vragen over zijn vak en zijn collega’s in de oude havenstad. Ruim een uur na het tatoeëren liep ik met mijn hoofd vol informatie door haar prachtige stegen. Ik voelde me iets minder toerist.

Mirjam wist van niks maar ze vond de tatoeage ook mooi toen ze ’s avonds terug kwam van haar tweede conferentiedag. Op zondag vierden we, samen met miljoenen anderen in Barcelona, Sant Jordi. Mensen die van elkaar houden geven elkaar op deze heilige feestdag een mooie roos of een boek. (Klik op de foto’s om ze groter te bekijken)

Het duurt ruim 2 weken voordat een tatoeage is geheeld. Na research ontdekte ik thuis wie de illustrator van het New-Yorker-icoontje is. Het is een man uit Barcelona die Miguel Porlan heet. Ik zocht meer van zijn illustratiewerk op en later durfde ik hem een berichtje over het gebruik van zijn tekening te sturen op Facebook. Zijn reactie kreeg ik een paar dagen later maar hij was gelukkig positief: “Dit is waarschijnlijk het gekste dat ooit is gebeurd in mijn professionele carrière.”

Het verhaal over deze boekillustratie pakken ze me nooit meer af. #elbontes