Er is het afgelopen half jaar veel gebeurd in mijn persoonlijke leven. Dingen die mijn wereld op zijn kop zetten. Alledaagse zaken die ik graag met anderen wil delen zet ik op sociale media zoals Facebook of Instagram. Op Instagram vind je foto’s van wat ik er van probeer te maken, van het dagelijks leven.
Category Archives: OOK
Op doek.
In 2014 reeds begonnen met mijn bijdrage van It Alfabet Projekt fan De Moanne. In november van dit jaar is “de B van tekening” geëxposeerd op het Binnenvaartschip de Eestroom dat naast de Blokhuispoort lag. Ik had de tekening op brandvertragend PVC laten drukken. Aan het doek heb ik boven en onder latjes gemonteerd om de tekening als schoolplaat op te hangen.
Deze techniek heb ik ook toegepast in april van 2017 voor een getekende schoolplaat ter ere van het afscheid van Lutzen Kooistra, de hoofdredacteur van Het Friesch Dagblad. Dat was een cadeau van Omrop Fryslân.
Caron Entertainment wilde een nieuw spandoek met de personages die rondleidingen en kinderfeestjes geven in de Blokhuispoort. Met de iPad een illustratie aangepast voor een spandoek van 1 bij 1 meter dat tijdens de sfeervolle kerstperiode in de Blokhuispoort hing.
Aan het eind van het jaar heb ik nog een hoesje gemaakt van dit PVC-doek voor mijn nieuwe iPad pro met de Apple Pencil en een SD-kabel. Er staat een zwartwitfoto op van mijn letterbak met verzameling.
OOK 2017
Hebbedingen voor de zaak.
Nieuwe Pen en een losse vulling van het merk Lamy, typenaam: Logo. Ik heb er nu zo’n vier stuks omdat ze mij zo goed bevallen.
Een losse CD-DVD-brander/lezer zodat ik mijn oude cd-roms weer kan lezen.
Nog wat persoonlijke dingen uit 2017
Begin september 2017: Nieuwe gekleurde tegeltjes in de keuken geplakt en gevoegd.
14 november 2017: We hebben een nieuwe auto. Een Honda Jazz, iets ruimer en handiger qua binnenruimte dan de vorige. De oude, een Fiat Idea, was de laatste auto van mijn vader (†2014). Deze nieuwe is iets lichter en heeft Magic Seats die je heel handig op kunt klappen voor een volledig vlakke laadvloer. Ik noem haar Jazzmyn, ze komt uit Hamburg en bevalt goed.
Alle boeken die ik in 2017 gelezen heb kun je op Pinterest bekijken. Dit is mijn top 7 van 2017:
1.Ik dacht altijd dat Wim Hofman onze allerbeste kinderboekenmaker was. Lampje – Annet Schaap G05102017 VdV Kinderboekenweek B19102017 – U28102017 *****
2.Rinus Spruit – Broeder, schrijf toch eens! B07102017 – U10102017 *****
3.Charles Lewinsky – Andersen B27082017- U21092017 ***** Het boek begint en eindigt met: Donker. Bijna briljant verhaal over een slecht mens.
4.Zijn bloedige plan (Documenten gerelateerd aan de zaak van Roderick Macrae) – Graeme Macrae Burnet – Hollands Diep – G08072017 – B22072017 – U25072017 *****
5.Mathijs Deen – De Wadden G..112016 – B07122016 – U17012017*****
6.Auke Hulst – En ik herinner me Titus Broederland B18012017 – U09022017*****
7.Paarden stelen – Per Petterson (Colibri #10) G18062017 (vaderdag) B26072017- U07082017 Oorspronkelijke titel: Ut og stjæle hester, 2003 ****
15 december 2017: Voor mijn derde echte tatoeage ging ik naar Tattoo Ronda achter een kerkje aan de Dam in het Groningse Leek. Ik had al op internet gezien dat Wilco Ronda een prachtige tattoo-shop heeft en volgde zijn werk op Instagram en Facebook. Wilco is in het echt een vriendelijke kerel die ook nog een paar lichte stukjes van mijn “Barcelona tattoo” wilde bijwerken. Een aanrader voor mensen die voor het eerst een tatoeage laten zetten en een goede vakman zoeken waar ze zich meteen op hun gemak voelen.
Op 20 april van dit jaar liet ik een tekening van Miguel Porlan die ik in The New Yorker zag op mijn pols tatoeëren. Het was een lijntekening van een soort “boek-mondje” dat gemaakt was voor de podcast “The Writers Voice” van het Amerikaanse tijdschrift. (lees mijn verhaal over boek-illustratie op huid) In deze podcast lezen schrijvers voor uit hun eigen werk Als liefhebber van boeken en als illustrator sprak dit thema en dit beeld me bijna letterlijk aan. De Catalaanse tekenaar, bleek later na onderzoek, had nog veel meer icoontjes voor de podcasts gemaakt. Zoals een van een gevouwen papieren bootje in de golven voor Fiction, dat plaatje vond ik nog mooier dan het boekmondje waar ik een tatoeage van had laten zetten in Barcelona. Het bootje wilde ik op mijn andere pols. Ik vroeg mijn Catalaanse collega dit keer van te voren wat hij er van vond als ik nog een tekening van hem op mijn andere pols zou laten zetten. Gelukkig had hij er geen problemen mee, sterker nog hij vond het erg leuk dat ik zijn tekeningen zo mooi vond. (Zonder illustratie is het maar saai.)
Leeuwarden Fryslân 2018
415 jaar geleden waren we nog geen Europese Culturele Hoofdstad. Dit jaar wel! #LF2018
Boek met beeldverhaal
Als ik vertel dat ik illustratief vormgever ben vraagt men vaak of ik dan strips maak. Ik vind strips fantastisch maar maak meestal illustraties. Ik denk bij strips aan Suske en Wiske en Donald Duckjes voor kinderen. Plaatjes die van elkaar zijn gescheiden door zwarte kadertjes met witruimte aan alle kanten Een boek met een getekend verhaal voor volwassenen noemt men tegenwoordig een graphic novel maar dat klinkt zo Amerikaans en onze Europese strips en geïllustreerde boeken zijn van een heel hoog niveau. Fransen en Belgen noemen ze “de negende kunst”. Deze boeken staan er respectvol tussen de romans in de beste-boeken-lijst maar de term klinkt een beetje pretentieus.
Ik pleit ervoor om voor het getekende verhaal voortaan het woord “beeldverhaal” te gebruiken.
Eerst maakte ik, samen met Omrop Fryslân, een film naar aanleiding van een manuscript van Jan de Haan over het Friesch Dagblad in het begin van de tweede wereldoorlog. Voordat ik de film kon tekenen maakte ik een storyboard. De tekst van “Niet geknecht” werd door mij verdeeld in meer dan twintig hoofdstukken (Van A t/m W) en daar maakte ik schetsen bij. Ik deed research en tekende al die scenes uit in (beweegbare) lagen voor de film. De bewegende tekeningen zijn vormgegeven in een kader, deze werd geanimeerd en de aangepaste tekst werd voorgelezen door een acteur. (Zie ook vorige posts: LBi op tv, 4 uitzendingen op een rijtje & Niet Geknecht, de Film)
Toen de film helemaal klaar was noemde men hem een documentaire in de vorm van een stripverhaal of tekenfilm. Men had moeite om een goeie benaming te geven voor de vorm. Waarom zou je een getekend verhaal voor op een beeldscherm van een tv of een computer niet gewoon “beeldverhaal” noemen?
Ten tweede maakte ik een boek met het oorspronkelijke manuscript van “Niet geknecht”. Daarin staan heel veel van de tekeningen die ik voor de film maakte. Samen met Robert Seton van Uitgeverij Bornmeer deed ik de boekverzorging. Voor de vormgeving van het drukwerk paste ik de tekeningen aan en ik bedacht een gekleurd kadertje die ik over de potloodtekeningen in bruine of paarse of blauwe tinten kon plaatsen. De tekeningen staan, in een bepaalde sequentie met witruimte op de pagina’s, naast pagina’s met tekst van Jan de Haan uit de jaren 40 van de vorige eeuw. Het is een prachtig geïllustreerd boek geworden, waar we heel trots op zijn. De katernen zijn ingenaaid en alle auteurs staan op de kaftflappen. Ik ben zo brutaal geweest om in en op het boek, over mijn illustratie-bijdrage, de term “beeldverhaal” te zetten.
Het boek van “Niet geknecht” is te koop bij uw boekhandel waar u het eventueel kunt laten bestellen bij uitgeverij Bornmeer. U kunt het ook online bestellen bij een boeken-/webwinkel (als u bij deze populaire webwinkel twee stuks tegelijk besteld betaalt u geen bezorgkosten).
Het kost €10,- , voor 96 prachtig vormgegeven pagina’s. (ISBN 978 90 5615 415 8)
PS, NUR 364 betekent: Geschiedkundige strips & heeft u de swastika’s op het omslag al gevonden?
Boekillustratie op huid
Sinds mensenheugenis wordt er al getekend op huid. Perkament wordt immers gemaakt van de huid van kalveren, koeien, geiten, schapen, konijnen of ezels. Lang daarvoor, in de oertijd, werden Illustraties en tekens op wanden in grotten gekrast en als ze ze mee moesten nemen op kleitabletten. Op reis konden de afbeeldingen nog veel beter op huid meegenomen worden. Reizigers namen tatoeages omdat het blijvende herinnering aan thuis of de verte waren. Het bleek dat boeken dikwijls kwijtraakten of gestolen werden, bij tatoeages kon dat niet.
Op een overzees weekblad staan sinds het eerste nummer (21 februari 1925) alleen maar illustraties op de voorkant. Elke illustrator op de wereld droomt er dan ook van om op het blad te staan. Er staan ook veel mooie tekeningen in The New Yorker. Toen ik het icoontje voor de podcast The Writer’s Voice zag dacht ik dat deze tekening door de Hollandse illustrator Joost Swarte was gemaakt.
Ik houd erg van verhalen, het maakt niet uit of ze in de vorm van een illustratie of in tekst verteld worden. Het mooist vind ik ze als ze samen met illustratie in een boek staan. Ik had net zelf zo’n boek gemaakt voordat ik op reis ging.
Ik mocht mee op reis naar de hoofdstad van Catalunya. Mijn Mirjam moest lezingen houden op een congres over minderheidstalen en ik kon 2 dagen in het eeuwenoude Barcelona rondzwerven. Daar liep ik in m’n eentje door de stegen van de stad met in mijn tas een boek dat ik bijna 25 jaar eerder maakte voor mijn afstuderen aan de kunstacademie. Het verhaal van “Het getatoeëerde varken” gaat over het verzamelen van zeemansverhalen en tatoeages. Die verzameling was voor mij nog steeds niet klaar. Ik was een toerist met een doel; het verzamelen van beelden en verhalen. Ik wilde graag een verhaal uit deze oude havenstad met een illustratie die ik niet kwijt kon raken.
Ik zocht naar een sfeervolle tatoeagezaak die als decor zouden kunnen dienen voor een nieuw verhaal op huid en vond Beautiful Lady Tattoo. Daar maakte ik een afspraak voor de volgende dag en ik deed een aanbetaling. De tattoo-artiest zou om 11.30 uur aanwezig zijn. (meer foto’s op Tumblr)
Mervyn Nicholson, de tattoo-artist uit London, was geboren in Schotland en woonde al net zo lang in Barcelona als dat hij in London had gewoond. Ik kon goed met hem praten. Het icoontje uit The New Yorker was volgens hem heel geschikt voor een tatoeage, maar hij vond het mooier om het “mondboekje” te spiegelen op mijn linker pols. Ik gaf hem gelijk, werd geschoren en onderging het venijnige geratel. Onderwijl luisterde ik naar zijn verhalen. Ik kreeg antwoorden op al mijn vragen over zijn vak en zijn collega’s in de oude havenstad. Ruim een uur na het tatoeëren liep ik met mijn hoofd vol informatie door haar prachtige stegen. Ik voelde me iets minder toerist.
Mirjam wist van niks maar ze vond de tatoeage ook mooi toen ze ’s avonds terug kwam van haar tweede conferentiedag. Op zondag vierden we, samen met miljoenen anderen in Barcelona, Sant Jordi. Mensen die van elkaar houden geven elkaar op deze heilige feestdag een mooie roos of een boek. (Klik op de foto’s om ze groter te bekijken)
Het duurt ruim 2 weken voordat een tatoeage is geheeld. Na research ontdekte ik thuis wie de illustrator van het New-Yorker-icoontje is. Het is een man uit Barcelona die Miguel Porlan heet. Ik zocht meer van zijn illustratiewerk op en later durfde ik hem een berichtje over het gebruik van zijn tekening te sturen op Facebook. Zijn reactie kreeg ik een paar dagen later maar hij was gelukkig positief: “Dit is waarschijnlijk het gekste dat ooit is gebeurd in mijn professionele carrière.”
Het verhaal over deze boekillustratie pakken ze me nooit meer af. #elbontes
Straatkunst in Barcelona
Loop het hotel uit door de prachtige straten van Barcelona. Denk erom kijk niet alleen om je heen maar kijk ook naar beneden en omhoog. Kijk onder je voeten en zie een metalen plaat met allerlei mooie icoontjes van beroepsgroepen. Verderop de prachtige stoeptegeltjes met de grafische “Flor de Barcelona” deze “panot” werd in 1926 geïntroduceerd in de wijk L’Eixample. Loop verder over de zeshoekige door Antoni Gaudi ontworpen Pedrera-tegels op de Passeig de Gràcia.
Wandel naast het autoverkeer dat raast door de stad. Het wacht verderop geduldig tot jouw groene licht gedoofd is. Sta even stil bij de logica van de verkeersstroom en duik een steeg in.
Kijk langs de drommen toeristen en druk babbelende Catalanen. Voor hun prachtige winkeltjes zijn de borden, rolluiken en lantarenpalen volgeplakt en beschreven met stickers en graffiti.
In bijna elk straatje hangen er rommelige maar soms prachtige tijdelijke kunstwerkjes. Op een gegeven moment kun je ze zien en ben je gewend aan al die drukte.
Naast al die toeristen, al die straatventers en slapende of bedelende zwervers met hun honden, zie je de alternatieve schoonheid van de Catalaanse stad en haar bewoners.
Elbontes 18-24 april 2017 (klik op de kleine foto’s om ze in het groot te bekijken)
Laurens Bontes op Instagram
Fotootjes van en over mij; volg me op Instagram.
Makkelijke Moestuin
Ik werk voor Omrop Fryslân aan een beeldverhaal over het Friesch Dagblad in de Tweede wereldoorlog. Nu de stof van de veranderingen weer is neergedaald (zie vorige post) kan ik zien dat het goed gaat. Het storyboard over het verhaal van een redacteur onder druk van de nazi’s is klaar en met enthousiasme besproken ik kan verder met de research en uitwerking van de tekeningen. Het werk moet zorgvuldig gebeuren, zonder dat ik arrogant wordt van het werken voor televisie. Ik houd mijn ego op de grond door de context van het verhaal waar ik later meer over vertel. Wat ook helpt is om iets in mijn op 12 juni gespitte makkelijke moestuin te planten. Deze is voor de boerderij waar mijn atelier is.
Huisvrienden
Belachelijk veel ging stuk of veranderde in week 21 van 2016. Mijn oude laptop is niet te gebruiken omdat het beeldscherm opeens niet werkt. Lotje, de teckel van mijn moeder is overleden. Remi, mijn oude kat die bij mijn ex woonde en tot voor kort de kat van mijn zoons, is dood . De zoons moesten mee uit het gezellige straatje waar ik al 6 jaar huurde, omdat pa zo nodig met z’n vriendin samen wil wonen. We wonen dus met z’n allen in een andere wijk. Druk met verhuizen, afstuderen, afscheid nemen, herinneren en herinrichten van woon- en werkplekken.
†Lotje (2009-2016) †Remi (2000-2016) Paulus Moreelsestraat 34 & 10 (2010-2016) MacBook (2009-2016)
